Aan akkoorden kun je, behalve de grondtoon (1), terts (3), kwint (5) en septiem (7) nog meer tonen toevoegen. We stapelen gewoon de oneven nummers door en noemen deze noetn dan ook toevoegingen. Bij dominant septiem akkoorden heb je de meeste combinaties en die leveren allemaal een andere toonladder op.

Op Ab7 met Ab – C – Eb – Gb kunnen we toevoegen de 9 (Bb), #11 (D) en 13 (F). Omdat Ab7 een grote terts heeft (C) kunnen we NIET de 11 spelen, want die is een kleine none (octaaf plus een halve toon) hoger dan de terts. Hoewel de kleine none zeker voorkomt, wordt deze toch als uiterst dissonant ervaren en vermijden we deze liever. Als we de 11 een halfje verhogen, dan krijgen we de #11 (“kruis 11”) en deze toon D clasht niet met de terts.

Hoe kunnen we over dit akkoord improviseren ?

In het complete arpeggio van Ab7 9 #11 13 zitten de grote drieklanken Ab en Bb. We kunnen dus leuke zinnetjes spelen met deze twee drieklanken. Ook kunnen we een stukje arpeggio spelen. John Coltrane speelde heel vaak een stukje van vier opeenvolgende dalende tonen uit het arpeggio.

Er is slechts een  toonladder die precies past op het arpeggio. Dat is Eb mineur melodisch. Deze ladder bestaat uit Eb (5) – F (13) – Gb (7) – Ab (1) – Bb (9) – C (3) – D (#11). Je kunt als ezelsbruggetje onthouden dat je melodisch vanuit de kwint speelt, of een halfje hoger dan de # 11.

De melodische mineurladder kun je onthouden als de majeur ladder maar dan met een kleine terts ipv ene grote terts. In tegenstelling tot bij de klassiek muziek spelen we bij het improviseren deze melodische mineurladder zowel naar boven als beneden, omdat het akkoord zich natuurlijk niets  “aantrekt” van wat wij spelen.

Als je makkelijk van de ene naar de andere akkoordtoon speelt met goed vocabulaire, dan maakt het niet uit op  welke akkoordtoon je uit komt. Je kunt altijd je weg vervolgen. Dit geeft je veel vrijheid.