Mijn eerste keer op toer in de USA: optreden op het jaarlijkse Glenn Miller Festival in diens geboortedorpje Clarinda in de staat Iowa. Na het inchecken op Schiphol het bekende hangen totdat er geboard mocht worden in de Airbus A 340 van de illustere, maar spotgoedkope, maatschappij Kuwait Airlines.

Na het opstijgen zetten we koers naar onze bestemming Chicago en zagen we Nederland steeds kleiner worden. Alles verliep prima, totdat we het Schotse luchtruim inhobbelden. Een turbulentiegebied van Schotland tot Canada zorgde ervoor dat we ruim vijf uur lang het gevoel hadden in Efteling Airlines beland te zijn. Er kon geen maaltijd geserveerd worden en druppels van de dubieus functionerende airco rolden uit de bagagevakken precies op ons.

De aanblik van de hoofdpurser die met bezweet hoofd angstvallig met zijn ketting prevelend bad, was niet goed voor mijn vliegangst. De TV schermpjes en radio deden het inmiddels niet meer. Gelukkig wel de pijl die naar Mekka wees. 

Boven Canada aangekomen werd het weer rustig, maar bleek de duur tot de landing te kort te zijn om onze maaltijd alsnog te serveren. Een kop koffie was wel genoeg. Over het Erie Meer, langs het hoogste gebouw van de USA, de Sears Tower, landden we veilig op Chicago O’ Hare.

Na de landing alle ballen verzamelen en kennis maken met de organisatie van het Glenn Miller Festival. De vriendelijke buschauffeur die ons door de nacht het laatste minieme stukje van 700 km van onze reis van 7000 kilometer zou brengen, was uiterst dienstbaar. Zo gebeurde het dat we naast het vliegveld in een hamburgertent belandden. Gelukkig hadden ze ook een veggie-burger voor mij en dat was smikkelen en smullen na zo’n 11 uur zonder voedsel.

De hamburgertent bleek een oude brouwerij en er waren straffe pintjes op fust, zoals mijn Vlaamse collega’s opmerkten.  Drie uur later zaten we nog steeds aan de bar voor een vergelijkend warenonderzoek van het gerstenat en begon onze buschauffeur toch een beetje droevig te kijken.

Na bijna vijf uur op Amerikaanse bodem, ‘the greatest nation on Earth‘ volgens Frank Sinatra, konden we aangeschoten beginnen aan onze laatste etappe tot Clarinda, geboorteplaats van Glenn Miller in de staat Iowa, nog altijd 700 kilometer langs korenvelden, korenvelden en graanvelden. De busreis duurde nog langer dan de vliegreis en gebroken kwamen we ‘s ochtends aan in Clarinda.

Hier werd kennis gemaakt met onze gastgezinnen. Na onze spullen te hebben gedropt en ons te hebben opgefrist kregen we een toertje aangeboden langs de highlights van het bijna 6000 zielen tellende Clarinda. Het geboortehuis van Glenn Miller werd bezocht, het Glenn Miller Museum, de watertoren en de gevangenis, alle bezienswaardig­heden. Al met al duurde de trip langs de highlights van Clarinda amper anderhalf uur. 

Ik begrijp nu eindelijk ook waarom de Miller-hit  “Don’t sit under the apple tree” door humoristisch collega-musici (ik probeer het al jaren, maar hoor daar nog steeds niet bij…), werd hernoemd tot “Don’t shit under the apple tree”: In de tuin van het ouderlijk huis van Glenn Miller staat immers een prachtige appelboom met in de schaduw een schattig WC huisje ! 

Clarinda begon na anderhalve dag al erg benauwend te worden en ik besloot op onze vrije dag een auto te huren en naar Kansas City te rijden. Doe maar een Chevrolet, die zijn betrouwbaar. De onze helaas niet, want na twee uur rijden, met de skyline van Kansas City in ons zicht, begaf onze Chevy het.

Het verhuur­bedrijf zou wel even een nieuwe langs komen brengen. Toch nog een erg leuke dag gehad in Kansas. Helaas niet het graf van Charlie Parker, die in zijn geboortestad begraven ligt, kunnen vinden. Een avontuurtje rijker keerden we in de late avond terug naar het benauwende Clarinda.

De Inda-clair, enige kroeg in town, diende voor en na onze concerten als ontmoetings­plek voor de bandleden die namelijk all over the place gehuisvest waren. Hier werd gemixt met de locale Hell’s Angels en festivalbezoekers.  Na een weekje Clarinda namen we afscheid  van onze Amerikaanse vrienden en vlogen we weer naar Nederland.

Ik ben benieuwd of jij ook wel eens muziek van Glenn Miller hebt gespeeld. Wat is je favoriete nummer? Of heb je er niets mee en vind je het maar ouderwets? Laat het eens weten in het commentaarveld beneden.

Zo, nu lekker de auto in voor een ouderwets vol weekend met repetities, optredens als dirigent en saxofonist en improvisatieworkshops.